زمینِ آزمایش انسان در دنیا، « مسطح » است و هیچ « قلّه » یا « پرتگاهی » ندارد.
اما اگر انسان از « مبدأ و معبود و مقصد و مقصودِ » خود « غافل » شود،
و برای « برتری جویی » از « کوهِ »:
« مدرک، ثروت، قدرت، شهرت، شهوت، عناوین و لذّتهای دنیایی » بالا برود،
خداوندِ رحمان، « امکاناتِ لازم » را برای او فراهم میآورد،
اما طبق « سنّتِ » الهی، وقتی به « قلّة خیالی » خود رسید،
چاره ای ندارد جز اینکه در « پرتگاهِ » تأسّف و حسرت و ذلّت و زیانکاری، سقوط کند:
فَلَمَّا نَسُــــوا مَـا ذُكِّـــرُوا بِـــهِ
پس وقتى آنچه را که به آنها تذكر داده شده به فراموشی بسپارند،
فَتَحْــــنَا عَلَيْهِمْ أَبـْوَابَ كُـــلِّ شَىْء
درهاى هر امکان و نعمتی را ما برای آنها میگشائيم،
حَتَّى إِذَا فَرِحُــــوا بِــــمَا أُوتُــــوا
اما وقتى به آنچه به آنها داده شده بود خوشحال و سرگرم و سرمست شدند،
أَخَذْنَـــاهُمْ بَغْتَةً فَإِذَا هُمْ مُّبْلِسُونَ (أنعام/44)
یکباره تمام آن امکانات را از آنها میگیریم پس آن زمان جز نااميدی راهی ندارند.
