« لیل »، شب است و « لیله » هم شب است. اما لیل، « مذکر » و لیله، « مؤنّث » است.
آن « مؤنّثِ کُل »، آن نفسِ واحدة پاکِ پذیرا.
آنکه « قدرت زایندگی » و به وفور « قدرتِ پرورشدهندگی » دارد.
همان وجودی که مهبط ملائکه و روح است.
وجودی که « کُلّ أمر »، در جان پاک او به وقوع میپیوندد
و انسانهای کامل از وجود اوست که به عرصة ظهور میرسند
« لیل »، به تاریکی رفتن است و « پوشندگی » دارد:
وَ اللَّیل اِذا یَغشَی، وَ اللَّیل إذا عَسْعَسَ (پشت کند)، وَ اللَّیل إذا یَسْر (سپری شود)، وَ اللَّیل إذا سَجى (آرام گیرد)،
اما « لیله »، زمان « ملاقات » است: (وَ إذْ واعَدْنا مُوسى أَرْبَعینَ لَیْلَةً)
وزمان«بارشِ نور»و«حیات وبالندگی»است.
« لیل »، زمان « سکون » و « به خواب رفتن » است.
اما « لیله »، زمان « بیداری و إحیاء شدن » و « إحیاء کردن » است.
«لیل»،«هرشبی»است.
اما « لیله »،« فقط یک شب » است که از « هزار ماه، بهتر » است.
در هر « لیل »، انسان با « آرزوهای خود » میخوابد.
اما در « لیله »، مؤمن منتظر، مانند ملائکه، خود را بر « امام » زمانش عرضه میکند و « تقدیر تمام امورش » را فقط از « امام » زمانش میگیرد
و « خواست او » را بر « خواست خود » ترجیح میدهد و خود را با او « تنظیم » میکند.
پس انسان در « لیله القدر » تا به « تسلیم و اطاعتِ » محض نرسد،
هیچ « نزول و سلام و صبحی » برایش رخ نمیدهد.
که اگر « تسلیمِ » محض نباشد « خیر و برکت » کجا فرود آیند؟
و لازمة این تسلیم محض بودن، « مراقبتِ دائمی و دقیق » از تمام:
« افکار و گفتار و رفتار و اخلاق و مواضعِ » خویش است
پس«أحیاها»را«إحیا»کنیم.
و فقط خواستِ امام را بخواهیم و دست از خواستههای خود بر داریم،
تا « ربّ العالمین » هر چه را صلاح میداند بر ما فرود آورد.
پس قـــدرِ « لیلهُ القدر » را بدانیم
و بیاندیشیم که چرا فرمودهاند: زهرای أطهر سلام الله علیها، لیله القدر است؟
