بیست و سومین پذیرائی پرواز رمضانی 1446
آتش‌نشان‌ها، فضانوردان، معدنچیان، گروه امداد و نجات و نظامیان ضد شورش، لباسِ مخصوصی برایِ کار دارند اما در منزل، لباسِ خود را می‌پوشند.
دنیا نیز دار عمل است و هر انسانی با بدنی متولّد می‌شود که لباس و ابزار کار اوست و در پایان عُمر آن لباس کار را از او میگیرند و او باید با ثیابی که با أعمال مجاز یا غیر مجازِ برای خود در دنیا بافته و چهره درونی او را نشان می‌دهد در بهشت یا جهنّم حضور پیدا کند.
لذا قرآن می‌فرماید: وَ نَحْشُرُهُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ عَلى وُجُوهِهِمْ .(إسراء/97)(و آنها را در قیامت با چهره‌ی حقیقی خودشان محشور می‌کنیم.)
پس هر انسانی خواه ناخواه و چه بداند چه نداند، یا با رفتارِ عاقلانه و مؤمنانه خود پوشش و ثیابی سبز و چهره‌ای زیبا پیدا میکند یا با رفتارِ جاهلانه و خودخواهانه، برای خود ثیابی آتشین و سوزان می‌سازد و با چهره‌ی فردی نابینا و لال و ناشنوا در قیامت محشور می‌شود:وَ يَلْبَسُونَ ثِيابــــاً خُضْراً (کهف/31) لَهُمْ ثِيــابٌ مِنْ نـــــــارٍ (حج/19)
