از معصومین صلوات الله علیه نقل شده است که می­فرمایند مؤمن پنج نشانه دارد:

اوّل؛ « الْوَرَعُ‌ فِي‌ الْخَلْوَةِ »

مؤمن، از « گناه » می­گریزد حتی در « تنهایی » و موقعی که غیر از خدا حاضر و ناظری نیست. انسان اگر در تنهایی،‌ گناه و نافرمانی خدا را ترک کند، معلوم می‌شود که نورِ حق در قلبش تابیده و ایمان وارد قلبِ او شده و چون فقط خدا را ناظر و خود را در محضر الهی می‌بیند​ لذا این « مراقبت » و ترک گناه، خیلی ارزشمند است.

دوم؛ « وَ الصَّدَقَةُ فِي الْقِلَّةِ »

إنفاق و صدقه دادنِ مؤمن در حال تنگ دستی حکایت از این دارد که اعتماد او به رازقیت خداوند قوی است.

سوم؛ « وَ الصَّبْرُ عِنْدَ الْمُصِيبَةِ »

صبر مومن در انواع حوادث و مصیبت­ها و شکایت نکردن او نشانة اینست که می­داند « دنیا دار آزمایش » است و باور دارد که « تمام بلاها و آزمون­های الهی » زمینة « رشد و تکامل و بالندگی » او را فراهم می‌آورند و او را به سعادت اُخروی می­رسانند. پس این صبر، کاشف از اینست که رابطه اش با خداوند معنوی و قوی است.

چهارم؛ « وَ الْحِلْمُ عِنْدَ الْغَضَبِ »،

مؤمن، در برخورد با مسائل « غیرمنتظره » دچار « خشم » ­می­شود اما چون آن را « آزمون الهی » می داند لذا با « بردباری عاقلانه »، گفتار و رفتار و خشمش را مدیریت می­کند و « عصبانی » نمی‌شود و « خشونتی » از خودش ابراز نمی‌کند و این حلم، ایمان او را إثبات می­کند.

پنجم؛ « وَ الصِّدْقُ عِنْدَ الْخَوْفِ »،

« ترس » ریشة « دروغگویی » است. افراد برای « جلب منفعت » یا « دفع ضرر » دروغ می­گویند. اما مومن، با ایمان به « در حال آزمایش » بودن و با معرفت و توکلش به خدا، همیشه « راست » می‌گوید زیرا منفعتی را بهتر از « رضایت الهی » و زیانی را بدتر از « غضب الهی » نمیداند.

پس این خصلت‌ها « بروز و ظهورِ ایمان واقعی » است. امیدواریم خداوند آنها را روزی ما و شما قرار دهد.