مؤمن پنج نشانه دارد.
اوّل؛ « الْوَرَعُ فِي الْخَلْوَةِ »
مؤمن، حالت کنارهگیری از گناه دارد، آن هم در موقعی که غیر از خدا حاضر و ناظری نیست. اگر در جایی که تنها بود گناه را ترک کرد، معلوم میشود که ایمان در قلب او رسوخ کرده و اعتقاد، از واردات قلبیّه او شده است. چون فقط خدا را حاضر و ناظر و خودش را در محضر الهی میبیند لذا این ترک گناه، خیلی ارزشمند است.
دوم؛ « وَ الصَّدَقَةُ فِي الْقِلَّةِ »
وقتی مؤمن در حال تنگ دستی و به مقدار توانش در راه خدا انفاق میکند و صدقه میدهد حکایت از این دارد که اعتماد مؤمن به خدا قوی است.
سوم؛ « وَ الصَّبْرُ عِنْدَ الْمُصِيبَةِ »
مومن، در انواع حوادث و مصیبتها، صبر میکند و زبان به شکایت نمیگشاید. این صبر کاشف از اینست که رابطه اش باخدا معنوی و قوی است.
چهارم؛ « وَ الْحِلْمُ عِنْدَ الْغَضَبِ»،
حلم یعنی: بردباری عاقلانه، مومن وقتی خشمش برانگیخته و عصبانی میشود، گفتار و رفتار خود را عاقلانه مدیریت میکند و این حلم نشانة ایمان اوست.
پنجم؛ « وَ الصِّدْقُ عِنْدَ الْخَوْفِ »،
معمولاً « دروغگویی » افراد به خاطرِ جلب منفعت و یا دفع ضرر است، ریشة دروغگویی ایندو هستند.
اما مومن، به خاطر معرفت و توکلش به خدا، همیشه « راست » میگوید زیرا منفعتی را بهتر از « رضایت الهی » و زیانی را بدتر از « غضب الهی » نمیداند.
و انسانی که دارای این خصلتها باشد، از نظر ایمانی بهترینِ افراد است.
برای این مطلب نظری ثبت نشده است و یا نظر شما هنوز مورد تایید مدیر سایت قرار نگرفته است