مؤمن پنج نشانه دارد.

اوّل؛ « الْوَرَعُ‌ فِي‌ الْخَلْوَةِ »
مؤمن، حالت کناره‌گیری از گناه دارد، آن هم در موقعی که غیر از خدا حاضر و ناظری نیست. اگر در جایی که تنها بود‌ گناه را ترک کرد، معلوم می‌شود که ایمان در قلب او رسوخ کرده و اعتقاد، از واردات قلبیّه او شده است. چون فقط خدا را حاضر و ناظر و خودش را در محضر الهی می‌بیند​ لذا این ترک گناه، خیلی ارزشمند است.

دوم؛ « وَ الصَّدَقَةُ فِي الْقِلَّةِ »

وقتی مؤمن در حال تنگ دستی و به مقدار توانش در راه خدا انفاق می‌کند و صدقه می‌دهد حکایت از این دارد که اعتماد مؤمن به خدا قوی است.

سوم؛ « وَ الصَّبْرُ عِنْدَ الْمُصِيبَةِ »

مومن، در انواع حوادث و مصیبت­ها، صبر می‌کند و زبان به شکایت نمی‌گشاید. این صبر کاشف از اینست که رابطه اش باخدا معنوی و قوی است.

چهارم؛ « وَ الْحِلْمُ عِنْدَ الْغَضَبِ»،

حلم یعنی: بردباری عاقلانه، مومن وقتی خشمش برانگیخته و عصبانی می‌شود، گفتار و رفتار خود را عاقلانه مدیریت می‌کند و این حلم نشانة ایمان اوست.

پنجم؛ « وَ الصِّدْقُ عِنْدَ الْخَوْفِ »،

معمولاً‌ « دروغگویی » افراد به خاطرِ جلب منفعت و یا دفع ضرر است، ریشة دروغگویی این‌دو هستند.

اما مومن، به خاطر معرفت و توکلش به خدا، همیشه « راست » می‌گوید زیرا منفعتی را بهتر از « رضایت الهی » و زیانی را بدتر از « غضب الهی » نمیداند.

و انسانی که دارای این خصلت‌ها باشد، از نظر ایمانی بهترینِ افراد است.